Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Ενα απο τα καλυτερα χαρακτηρηστικα του ερωτα ειναι οτι εκτιμας ακομη και τα πιο απλα πραγματα. Εκτιμας ενα "Γεια", ενα χαμογελο, ενα βλεμμα, οτιδηποτε. Κατι το κοινο και συνηθισμενο μπορει να σου φανει συναρπαστικο οταν εισαι ερωτευμενος. Ισως ειναι ενθουσιασμος, ισως απλα δεν ξερεις καλα τον ανθρωπο που εχεις απεναντι σου. Οπως και να χει νιωθεις πως καθε μερα ειναι γιορτη. Για την ακριβεια καθε μερα ειναι οντως γιορτη..
Το σημαντικο ειναι πως οταν εχεις πολλα να δωσεις εισαι ευτυχισμενος ακομα κι αν δεν παρεις τιποτα ως ανταλαγμα. Ειναι αξιοθαυμαστο το ποσο μπορει να σε γεμισει ενα συναισθημα τοσο απλο και τοσο ομορφο. Ακομα κι αν δεν εχει νοημα, ακομα κι αν δεν οδηγει πουθενα, για μενα ειναι το πιο ομορφο συναισθημα που μπορει να νιωσει ενας ανθρωπος. Γιατι αυτο που αξιζει ειναι οι στιγμες που θελεις να χαρισεις στον αλλον τον κοσμο κι ας ξερεις οτι ισως δεν παρεις ποτε ανταλλαγμα. 
Και ολο το παρων κατεβατο ειναι απλα για να πω οτι οσο παραλογο κι αν φαινεται εγω το πιστευω και παντα θα το πιστευω: Η ζωη θα μας φερει αυτους που αγαπαμε γιατι ειναι γραφτο να ειναι κοντα μας.    Αντε και καλη χρονια :)

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Η ψυχη, το κουτι και το παζλ

Η ψυχη ειναι ενα παζλ με απειρα κομματια. Οσο κι αν προσπαθησα δεν βρηκα κουτι να τα χωρεσει. Μια φορα τα εβαλα σε ενα κουτι αλλα μου ξεμεινε απεξω λιγη χαρα, οποτε τα ξαναεβγαλα ολα εξω για να ειναι μαζι. Τα ξαναεβαλα σε ενα μεγαλυτερο πριν απο λιγες μερες αλλα παλι δεν χωρεσαν ολα. Ειχε μεινει λιγη θλιψη απεξω. Στην αρχη σκεφτηκα "Τι πειραζει λιγη λυπη ειναι, ποιος τη χρειαζεται?" Ειδα ομως πως χωρις αυτην το παζλ δεν μπορουσε να ειναι ολοκληρωμενο. Και ομολογω πως μου πηρε λιγο χρονο να καταλαβω το γιατι...
Υπαρχουν πολλα πραγματα που προσπαθουμε να φτιαξουμε, να περιορισουμε, να συγχωνευσουμε η να αγνοησουμε επειδη μας προκαλουν λυπη. Φερομαστε σαν να εχουμε δυο επιλογες. Η να παμε μπροστα και να αγνοησουμε οτιδηποτε απαισιοδοξο, η να μεινουμε πισω στις αναμνησεις και τις σκεψεις που μας πληγωνουν. Ομως ειληκρινα δεν ειναι αναγκη να διαλεξουμε. Αν σκεφτουμε πως κατι που μας πληγωνει ισως ειναι καλυτερο ετσι, ισως μπορουμε να συμφιλιωθουμε με τις λυπηρες σκεψεις και να τις μετατρεψουμε σε πιο ευχαριστες η τουλαχιστον υποφερτες.
Καμια φορα προσπαθουμε να αποκολλησουμε καποια κομματια απο την ψυχη μας και να τα αφησουμε πισω γιατι μας θλιβουν. Για μενα αυτο ειναι λαθος. Η ψυχη δεν χρειαζεται περιορισμο αλλα ελευθερια υπομονη και αποδοχη. Το παζλ δεν ειναι αναγκη να βρισκεται συγκεντρωμενο καπου. Δεν χρειαζεται καν να ειναι λυμενο. Αυτο που εχει πραγματικη σημασια ειναι τα κομματια του να μπορουν να ενωθουν αρμονικα. Και οτι εικονα κι αν προκυψει, σιγουρα θα ειναι ομορφη...

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Κατι για τις σχεσεις...

Εχτες το βραδυ καθομουν στον καναπε και εβλεπα sex and the city οταν ξαφνικα συνειδητοποιησα το νοημα ενος αρθρου που εγραψε η καρι σε ενα επεισοδιο. Το αρθρο μιλουσε για το ποσο ευκολα μπορει να διαλυθει μια σχεση απλα και μονο για καποιες λεπτομερειες, μια παρατηρηση που βρηκα ευστοχη.
Μια προσεκτικη ματια γυρω θα μας δειξει αμεσως οτι οι περισσοτεροι γνωστοι, φιλοι η συγγενεις ζουν μοναχικα και ελευθερα. Μια ακομη πιο προσεκτικη ματια θα μας δειξει πως πολλοι απο αυτους εχουν συναντησει ανθρωπους που ταυτιζονται σχεδον με το προτυπο του συντροφου που θελουν. Γιατι ομως καποιος που εχει βρει εναν καλο συντροφο να τον διωξει απο διπλα του προφασιζομενος πως για οποιονδηποτε λογο δεν ειναι ο καταλληλος?
Ο συγχρονος τροπος ζωης και η δυνατοτητα που εχουμε να γνωριζουμε συνεχως καινοριο κοσμο μας βαζει αυτοματα στη διαδικασια της συγκρισης. Συγκρινουμε τους νην με τους πρωην βαζοντας τους ταμπελακια με τους τιτλους που βγαζουμε για "εκεινον που παιρνει τα πιο ωραια δωρα","εκεινον που φιλαει καλυτερα", "εκεινον που μας κανει παντα να γελαμε" κλπ. Κι οταν καποιος χανει στη συγκριση τι κανουμε? Απλα τον αγνοουμε και τον βγαζουμε απο τη ζωη μας γιατι ετσι μαθαμε να αντιδρουμε σε τετοιες περιπτωσεις.
Στη λιστα που υπαρχει στο μυαλο μας για το τι μας ενοχλει και ποσο, εχει πια χαθει η ιεραρχια. Νιωθουμε να πιεζομαστε και δυσανασχετουμε με το παραμικρο ελαττωμα που θα βρουμε μπροστα μας. Γκρεμιζουμε σχεσεις που μπορει να καλυτερευαν στη συνεχεια πριν καν τους δωσουμε μια ευκαιρια να μας αποδειξουν τι αξιζουν.
Καμια φορα οι ανθρωποι κανουν λαθη χωρις να το θελουν γιατι ποτε κανεις δεν τους ειπε εναν λογο η εναν τροπο να τα διορθωσουν. Κι εμεις που κολλαμε σε αυτα ισως θα'ταν πιο ευκολο να διναμε ακομη μια ευκαιρια σε καθε σχεση φιλικη η ερωτικη. Μεσα απο επικοινωνια ολα τα προβληματα μπορουν να αντιμετρτωπιστουν αν το θελουμε.
Φτανει μονο να καταλαβουμε πως ο καθενας ειναι μοναδικος και να εστιασουμε στην ομορφια που εχει πανω του. Ολοι μας κανουμε λαθη ομως ολα μπορουν να διορθωθουν και να γινουν ομορφοτερα αν προσπαθουμε για αυτα.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Το ταβλι...

Μια θεωρια λεει οτι η ζωη ειναι σαν το ταβλι, δηλαδη αφηνεις την τυχη σου στα ζαρια και παιζεις οσο καλυτερα μπορεις με τη ζαρια που ηρθε. Εγω δεν το πιστευω. Η ζωη ισως να μοιαζει με ταβλι και ισως και με οποιοδηποτε τυχερο παιχνιδι. Ομως δεν ταυτιζεται απολυτα με τη θεωρια της τυχης να κινει τα νηματα της ζωης μας. Ο καθενας μπορει να αντιμετωπιζει πολλα προβληματα που ουσιαστικα δημιουργηθηκαν μονο και μονο απο καθαρη τυχη, ομως μπορει κανεις να πιστεψει πως ειναι απλα μια μαριονετα της ιδιας του της ζωης?
Οι ανθρωποι εχουν απο την πρωτη στιγμη τη δυναμη να διαχειρηστουν οτι τους συμβαινει με λογικη και συνεση για να καθορισουν οι ιδιοι τη ζωη τους. Καθε στιγμη που γεμιζει την ψυχη ηττοπαθεια και μεμψιμοιρια ειναι απλα η αντανακλαση της φοβισμενης πλευρας που κρυβουμε. Στην πραγματικοτητα ολοι μπορουμε να ορισουμε το οτι θελουμε να μας συμβει απλα ακολουθωντας τα λογια της ψυχης μας.
Για μενα δεν εχει σημασια τι θα φερουν τα ζαρια η πως θα τα διαχειρηστεις. Ειτε χασεις ειτε κερδισεις, η παρτιδα ειναι δικη σου κι ακομα και αν χαθει θα αρχισει μια καινουρια πιο ελπιδοφορα και διασκεδαστικη.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Οι σωστες και οι λαθος επιλογες

Οι ανθρωποι ανεκαθεν ειχαν μεσα τους μια ανεξηγητη ελξη για τον κινδυνο. Υπηρχε παντα κατι μεσα τους που τους εσπρωχνε προς το αβεβαιο. Βρισκονταν σε εναν διχαλωτο δρομο οπου η λογικη προσταζε να ακολουθησουν τον πιο φωτεινο δρομο και η καρδια τον πιο σκοτεινο.
Μεσα απο μια αεναη αναζητηση για αυτα που θα μας ωφελησουν παντα καταληγουμε σε μια διασταυρωση, οπου παντα διαλεγουμε τον δρομο που μας επιφυλασσει περισσοτερες εκπληξεις, χωρις να ξερουμε αν ειναι καλες η κακες. Παρ'ολ'αυτα συνεχιζουμε να διαλεγουμε την αβεβαιοτητα και αφηνουμε οτι σιγουρο εχουμε διπλα μας για να κηνυγησουμε το αγνωστο.
Γιατι λοιπον οι ανθρωποι να αμφισβητουν κατι ηδη καλο θεωρωντας πως αν φυγουν απο αυτο θα βρουν καλυτερα πραγματα? Κι αν δεν το κανουν πως θα ξερουν πως εκαναν τη σωστη επιλογη και δεν επαναπαυτηκαν σε μια κατασταση ληθης?
Ισως καμια φορα φοβομαστε να προχωρησουμε και αποζηταμε τη σταθεροτητα και τις αμεταβατες καταστασεις γιατι δεν μας επιφυλασσουν τιποτα το δυσαρεστο. Ομως ο καθενας εχει την υποχρεωση στον εαυτο του να πηγαινει μπροστα και να γεμιζει το νου του με μνημες και εμπειριες. Ακομα κι αν τα νεα δεδομενα μας επηρεασουν αρνητικα πρεπει να σκεφτουμε πως η ζωη ειναι μια τεραστια σφαιρα που παρασερνει τον καθενα απο ενα καλυτερο μερος σε ενα χειροτερο και αντιστροφα. Ολοι κινουμαστε παραλληλα σε αυτη τη δινη. Και μαζι γεμισουμε συναισθηματα χαρας η θλιψης στην οικογενεια στη φιλια η στον ερωτα. Ακομα κι αν η ιδια η ζωη μας αποζημιωνει για καποιες επιλογες και μας τιμωρει για αλλες, ο καθενας ελπιζει και να ονειρευεται για αυτα που θελει να συμβουν και ειναι εκεινα τα ονειρα που κυριαρχουν ολες μας τις αποφασεις...