Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ενα διαφορετικο παραμυθι



Ήταν που λέτε μια φορά ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα έμοιαζε με όλα τα άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια.
Μόλις σουρούπωνε, το έσκαγε από τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους δίπλα στο ποτάμι καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια και αρκούδες και λαγοί και ασβοί και βατραχάκια.
Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι τα σταματούσε όλα,τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Τα πιο πολλά γελούσαν.Άλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν.Και άλλα του έλεγαν: Δεν έχω χρόνο - ή δεν ξέρω τι είναι να αγαπάς... 
Και αυτό γινόταν κάθε σούρουπο και έτσι είχαν τα πράγματα,ώσπου μια μέρα το σκιουράκι ξαναρώτησε και ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:

- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.

- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι! Πες μου,τι πάει να πει να αγαπηθούμε;

- Λοιπόν το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Να αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πάει να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Όχι βέβαια.
Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό. Να αγαπηθούμε πάει να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.

Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!

- Τι ωραίο να σε αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;

- Όχι ακόμα. Γιατί να αγαπηθούμε πάει να πει και να έχουμε κάτι ο ένας από τον άλλον. Δώσε μου λίγο από το καστανόμαυρο τρίχωμά σου κι εγώ θα σου δώσω από το κίτρινο των ματιών μου.

Κι έκαναν έτσι...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Και ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Όχι,όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα από φως. Έλα,με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.

- Ένα,δύο,τρία,εεεεεεεεεεεεεε...ωπ!

- Τώρα αγαπιόμαστε;

- Τώρα.

Και που λέτε, όσο και αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγινε και έτρεχαν για τον ήλιο. Και άρχισε να πέφτει βροχή γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που από την τεράστια ταχύτητα - που ζάλισε όλα τα πουλιά και όλα τα αστέρια - έγιναν ένα...Και ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε και αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ' τα σύννεφα...
Και πέρασε καιρός. Να ήτανε χρόνια, να ήτανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε:

- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστηκα από το τρέξιμο. Θα ήθελα να γυρίσω πίσω.

- Κουράστηκες; Όμως δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει. Δεν είναι κουραστικό.

- Για μένα είναι. Έπειτα το έχω ξανακάνει. Λίγοι το αντέχουν δεύτερη φορά. Είναι επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...

Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία πήδηξε σε ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...

- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω και είναι αστείο να τρέχω μόνος μου στον ουρανό...

Όμως τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, και ίσως - δε σας το ορκίζομαι - το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.

- Εεεεεεε...ωωωωωωωωωω...Είναι κανείς εδώ; Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;

Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο, κι έτσι δεν του απάντησε κανένας.

- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα. Και άρχισα να κρυώνω.Και αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα; Εεεεεεε...ωωωωωωωωω...Βοήθεια!
Δεν είναι κανείς εδώ;

Τότε μια μικρή φωνούλα έφτασε στα αφτιά του,
τόσο γλυκιά και σιγανή σα να έβγαινε από μέσα του.

- Ψιτ,ψιτ! Σκιουράκι!

- Μου μίλησε κανείς; Τίποτα δεν βλέπω.

- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Ακου. Μόνο εγώ μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη, ύστερα σιγά - σιγά θα κατέβουμε. Μόνο που έχω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα και η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί.Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...

- Ότι πεις.Τι θες να θυσιάσω;

- Ξέρω κι εγώ;...Το τρίχωμά σου, τις πατούσες σου, ένα κομμάτι από την καρδιά σου...

- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Και αυτό δεν αλλάζει...

- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου.Ελπίζω να μας φτάσουν.Καίω την πρώτη...Μην πονάς πολύ.Μην κλαις δεν το αντέχω.Ησύχασε.Κρατήσου τώρα.Αλλάζουμε πορεία.

Και έτσι μπήκανε σε τροχιά...Το σκιουράκι με ένα πόδι,
κοίταζε τη γη - τόσο μικρούλα - κι όμως του φαινότανε
πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.

Και ήταν το κέντρο της γης ο ασβός για αυτό. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω.
Τίποτα άλλο.

- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είναι αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Και όμως είναι άσκοπο να τρέχεις γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις από αυτό...

- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η λιαχτίδα.
Καίω τη δεύτερη πατούσα. Καταβαίνουμε...

Και αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα σε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, και η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθαρά, τα δένδρα, τα πουλάκια, το ποτάμι και ξαφνικά...Πλατς !Και μετά τίποτα...
Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σε όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και του έβαζε οινόπνευμα κι ύστερα φυσούσε τις πληγές για να μην τσούζει, και του έβαζε κομπρέσες και επιδέσμους και το χάιδευε...

- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.

Όμως, είδε να σκύβει πάνω του ένας κάστορας. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας με αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του. Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο μα τόσο τρυφερό που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει από ευγνωμοσύνη δεν μπορούσε. Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...

-Μπορείς να με αγαπάς;

Το σκιουράκι αναστέναξε χωρίς καθόλου λύπη.

- Φοβάμαι πως δεν μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για να αγαπήσω...

- Δεν πειράζει. Αν το θες θα σου δώσω ένα κομμάτι απ'τη δικιά μου.

- Όμως να αγαπηθούμε πάει να πει να τρέχουμε μαζί - και εγώ δεν έχω πόδια.

- Να τρέχουμε έτσι άσκοπα, γιατί; Να αγαπηθούμε πάει να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να είμαστε οι δυο μας και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε, ούτε που θα πάμε...Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ'αγαπάς, θα σου φτιάξω ξυλοπόδαρα από αγριοτριανταφυλλιά. Και αν δε θες,θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Και αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα είναι πιο όμορφα γιατί θα ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ,
θα είμαστε εμείς...

Τι έγινε μετά κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα - και εγώ που να το ξέρω; Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή περπατώντας με τα χέρια και να γελάνε, να γελάνε...Ο απόηχος από το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δένδρων - λένε...Πάντως ποτέ - μα ποτέ - κανείς πια δεν τους ξανάδε...

Α.Κ.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Η μερα που σε εσωσα απο τη ζωη

Σε θυμαμαι που γελουσες. Με εκεινο το βλεμμα το απεραντο. Κοιτα τωρα που καθε γωνια του προσωπου σου εχει καλυφθει με εκεινο το φρικιαστικο σεντονι. Της απαθειας. Σκεφτομαι πως αν παρω το μαχαιρι απο τα χερια σου και το καρφωσω στην καρδια μου εδω μπροστα στα ματια σου δε θα σε νοιαξει και πολυ. Ισως σχηματιστει στα κοκκινα χειλια σου εκεινο το πλατυ χαμογελο....το δικο σου το χαμογελο που χαραχτηκε στην ψυχη,την καρδια, το μυαλο μου. Θα σου παρω το μαχαιρι απο τα χερια.. σκεφτηκα... πλησιασα με ποδια που ετρεμαν και καρδια που χοροπηδουσε. Δειλιασα. Κι ομως δειλιασα να σε σωσω απο τη μιζερια σου. Απο το πλαστικο σου γελιο....το σιδερενιο σου βλεμμα...το ακαμπτο κορμι σου...Το πηρα. Σου εσωσα τη ζωη...
Μα πρεπει να ξερεις πως θα φυγω. Ισως δεν ενδιαφερεσαι για μενα. Το καταλαβαινω...το κατανοω.... Γι αυτο φευγω. Θα σε σκεφτομαι τα βραδια που νιωθω τη μυρωδια σου γυρω μου η τα απογευματα στη μπυραρια που βλεπω τυπους που σου μοιαζουν. Θα σε σκεφτομαι οταν κοιταζω ενα αστερι που μου θυμιζει εσενα. Και θα χαμογελαω γιατι θα χαιρομαι που λυτρωθηκες μεσα απο το γλυκο σου θανατο. Θα χαιρομαι για σενα...

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ονειροβατουσες.

Υπαρχει μια λεπτη γραμμη που χωριζει τη ζωη απο το θανατο. Η ζωη εχει το χαρισμα να γενναει ανθρωπους, να τους χωριζει απο δεσμα και να τους ενωνει σε αλλα. Ο θανατος τα εξαφανιζει. Εκεινος ειναι που κανει καθε αποσταση ελαχιστη και καθε ενωση ανισχυρη. Νιωθω κοντα σου και νιωθεις κοντα μου συνεχως. Κι ομως εισαι τοσο μα τοσο μακρια απο τη δικη μου αγκαλια. Εκει στην αγκαλια του απεραντου... Κι αναρωτιεμαι αν η σκεψη σου βρισκεται ακομη εκει....αραγε με θυμαται?

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Άκου τη μουσική πριν τελειώσει το τραγούδι.

ΧΟΡΕΨΕ ΑΡΓΑ
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα παρκ;
Ή άκουσες τη βροχή να πέφτει στο χώμα;
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας;
χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει τη νύχτα;
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα;
Όταν ρωτάς κάποιον "πώς είσαι" ακούς την απάντηση;
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά
με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που γυρνούν στο κεφάλι σου;
Καλύτερα χαλάρωσε. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Είπες ποτέ στο παιδί σου "θα το κάνουμε αυτό αύριο"
και μέσα στη βιασύνη του δεν είδες τη λύπη του;
έχασες επαφή; Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει
επειδή ποτέ δεν είχες το χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο
και να πεις ένα "γεια";
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις σαν τρελός για να πας κάπου,
χάνεις τη μισή αξία της διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες.
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι'αυτό χαλάρωσε.
Άκου τη μουσική πριν τελειώσει το τραγούδι.
 Το ποιήμα γράφτηκε πριν οχτώ περίπου μήνες από ένα κοριτσάκι που πάσχει από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης και οι γιατροί του είχαν δώσει άλλους έξι μήνες ζωής...

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Το ονειρο σε εγρηγορση

Ποτε γερναει ενας ανθρωπος? Σιγουρα οταν δεν μπορει πια να ονειρευεται. Οταν δε θελει να παει πιο περα,λιγο πιο περα απο την πραγματικοτητα της ζωης του. Ειμαστε φτιαγμενοι απο το υλικο των ονειρων. Και τι αλλο θα μορουσε να κανει την ψυχη μας να ανυψωθει, λιγο να υπερβει τουτη την καταπιεσμενη καθημερινοτητα με τις ανελεητες αναγκες της...
Οταν ολα γυρω μοιαζουν σκοτεινιασμενα και αξεδιαλυτα, οταν οι τιτλοι των εφημεριδων δε με πειθουν για τη γαληνη και την ειρηνη που αποζητω για τη δικη μου ασημαντη ζωη, οταν οι διακηρυξεις της παγκοσμιας ισορροπιας αγνοουν τη δικη μου υπαρξη και το δικο μου οχι, οταν οι δυναμεις που κρατουν το φοβο μεσα μου και με κανουν ακομα πιο ασημαντη και πιο εφημερη τοτε προτιμω να ονειρευομαι. Αυτη την ψυχη τη λεω αθωοτητα, κι αυτη τη χιμαιρα δικαιωμα.

Μαρια Λαμπαδαριδου Ποθου