Η ψυχη ειναι ενα παζλ με απειρα κομματια. Οσο κι αν προσπαθησα δεν βρηκα κουτι να τα χωρεσει. Μια φορα τα εβαλα σε ενα κουτι αλλα μου ξεμεινε απεξω λιγη χαρα, οποτε τα ξαναεβγαλα ολα εξω για να ειναι μαζι. Τα ξαναεβαλα σε ενα μεγαλυτερο πριν απο λιγες μερες αλλα παλι δεν χωρεσαν ολα. Ειχε μεινει λιγη θλιψη απεξω. Στην αρχη σκεφτηκα "Τι πειραζει λιγη λυπη ειναι, ποιος τη χρειαζεται?" Ειδα ομως πως χωρις αυτην το παζλ δεν μπορουσε να ειναι ολοκληρωμενο. Και ομολογω πως μου πηρε λιγο χρονο να καταλαβω το γιατι...
Υπαρχουν πολλα πραγματα που προσπαθουμε να φτιαξουμε, να περιορισουμε, να συγχωνευσουμε η να αγνοησουμε επειδη μας προκαλουν λυπη. Φερομαστε σαν να εχουμε δυο επιλογες. Η να παμε μπροστα και να αγνοησουμε οτιδηποτε απαισιοδοξο, η να μεινουμε πισω στις αναμνησεις και τις σκεψεις που μας πληγωνουν. Ομως ειληκρινα δεν ειναι αναγκη να διαλεξουμε. Αν σκεφτουμε πως κατι που μας πληγωνει ισως ειναι καλυτερο ετσι, ισως μπορουμε να συμφιλιωθουμε με τις λυπηρες σκεψεις και να τις μετατρεψουμε σε πιο ευχαριστες η τουλαχιστον υποφερτες.
Καμια φορα προσπαθουμε να αποκολλησουμε καποια κομματια απο την ψυχη μας και να τα αφησουμε πισω γιατι μας θλιβουν. Για μενα αυτο ειναι λαθος. Η ψυχη δεν χρειαζεται περιορισμο αλλα ελευθερια υπομονη και αποδοχη. Το παζλ δεν ειναι αναγκη να βρισκεται συγκεντρωμενο καπου. Δεν χρειαζεται καν να ειναι λυμενο. Αυτο που εχει πραγματικη σημασια ειναι τα κομματια του να μπορουν να ενωθουν αρμονικα. Και οτι εικονα κι αν προκυψει, σιγουρα θα ειναι ομορφη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου