Λενε πως η αποσταση χωριζει...και το πιστευα κι εγω πριν λιγο καιρο. Ομως οχι...ποτε δεν χωριζει η αποσταση οταν εισαι ερωτευμενος. Κι εγω ενιωσα να χανεται κατι απο μεσα μου οσο σβηνοσουν εσυ απο τη μνημη μου... Ποτε δεν σβηστηκες ομως. Παντα ερχοσουν στον υπνο μου και τον γλυκαινες με τη ζεστη φωνη σου. Ειχα χασει τη μυρωδια σου, δεν μπορουσα να σχηματισω πια το προσωπο σου με καθε λεπτομερεια. Ομως με ακουσες και ηρθες. Και τα ονειρα πραγματοποιηθηκαν.
Ποτε δεν επαψα να πιστευω πως θα ερθεις και να φανταζομαι το σκηνικο. Εφτιαχνα σεναρια στο μυαλο μου για τη συναντηση μας, τι θα ελεγες, πως θα εδειχνες μετα απο ολο αυτο τον καιρο. Ομως ποτε δεν το σκεφτηκα ετσι. Με εξεπληξες οπως παντα. Κι ενιωσα τη μεγαλυτερη ευτυχια που θα μπορουσα να νιωσω.
Ησουν εκει για καμια ωρα...κι εμοιαζε ενα λεπτο και μια αιωνιοτητα ταυτοχρονα. Ηταν τοσα αυτα που ηθελα να κανω και να πω. Σιγουρα δεν μου εφτανε μια ζωη για να σου εξηγησω πως ενιωθα...ποσες φορες πεθανα και ξαναγεννηθηκα στη μυρωδια σου ποσες ωρες αγρυπνες περιμενα αυτο το βλεμμα.
Και ξερω πως οσο ησουν εκει δεν ημουν μονη γιατι ειχα ολο τον κοσμο μονο μια ανασα μακρια μου. Και ισως αυτη να ειναι η αισθηση της ευτυχιας. Το να εχεις εναν ανθρωπο διπλα σου και να νιωθεις πως ολη η ομορφια που μπορεις να δεις στη γη ειναι ακουμπησμενη στοργικα στο πλαι σου.
Τωρα πια δεν θα σε αφησω να φυγεις ποτε. Δεν θα ξαναφησω αυτη την ομορφια να γλιστρησει απο τα χερια μου. Θα την αναζητησω, θα την κυνηγησω μεχρι να την εχω δικο μου. Θα ερθουν δυσκολες και ευκολες μερες ομως εγω θα εχω αυτο το συναισθημα σαν φυλαχτο. Γιατι οι ερωτες δεν πεθαινουν αλλα περιμενουν σε μια ληθη μεχρι να ενωσουν τους ανθρωπους που οι μοιρες χωριζουν. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου