Ανθρωποι μονοι..

Φιλοι. Γνωστοι. Περαστικοι.

Ειναι απιστευτο το πως μεσα απο τοσα δις ανθρωπων καταφερνουμε να γνωρισουμε εναν αριθμο απο αυτους. Το σημαντικο ομως ειναι το ποσο απροσδοκητα μπορει να μπει ενας ανθρωπος στη ζωη μας και να την καθορισει απο την αρχη ως το τελος. Να της δωσει ζωντανια, νοημα, χρωμα.

Ειναι στιγμες που σκεφτομαι πως η ζωη μου θα ηταν εντελως διαφορετικη αν η μοιρα δεν μου εφερνε αυτους τους ανθρωπους στον δρομο μου. Καποιοι ηρθαν και πηραν τον πρωταγωνιστικο ρολο. Αλλοι πηραν εναν μικρο ρολο καπου σε καποια ακρη, αλλοι εγιναν απλα κομπαρσοι που εμφανιζονταν που και που αναμεσα στο πληθος και αλλοι χαθηκαν πριν καν εμφανιστουν. Καποιοι επειδη δεν ειχαν τον ρολο που ηθελαν απλα προσπαθησαν να καταστρεψουν την παρασταση.

Οι ανθρωποι γυρω μας ειναι χιλιαδες, λιγοι ομως ειναι πραγματικα στο πλαι μας. Στην πραγματικοτητα ολοι ειμαστε μια τεραστια στρατια απο πορνες. Στεκομαστε ο ενας στο πλαι του αλλου μονο για λιγα λεπτα συντροφιας. Ακουμπαμε τη μοναξια μας σε μια ακρουλα για να ξεκουραστουμε πριν την ξανακουβαλησουμε στον ασταματητο δρομο που λεγεται ζωη.  

Σε αυτο το μοναχικο ταξιδι εχουμε γυρω μας ολο τον κοσμο μα δεν δινομαστε σε κανεναν. Γιατι? Απο φοβο. Αυτον τον φοβο που μας εδωσε η φυση για να προστατευτουμε απο τον πονο, απο τις πληγες. 

Ωστοσο η ζωη, τουλαχιστον η δικη μου, δειχνει καθημερινα πως δεν χρειαζεται να φοβομαστε το δεσιμο οσο πονο κι αν προξενησει. Οι πληγες ωριμαζουν την ψυχη μας, κανουν τα συναισθηματα δυνατοτερα και μεστα, μας δινουν ενα εναυσμα για να προχωρησουμε μπροστα με μεγαλυτερα ονειρα και αυτοπεποιθηση.

Για μενα η ζωη ειναι αυτη που φερνει στο δρομο μας τους ανθρωπους για να τους γνωρισουμε, να τους καταλαβουμε, να τους αγαπησουμε. Αυτο που μετραει ειναι να αφεθουμε και να δεχτουμε τις ευκαιριες που μας δινονται. Ετσι δεν θα ειμαστε πια μονοι. Εξαλλου καθε ονειρο αξιζει διπλα οταν το μοιραζομαστε.. :)