Αυτη ηταν η στιγμη που περιμενα. Ολα αλλαζαν,ολα ηταν διαφορετικα. Καθε χρωμα, ηχος, αρωμα ειχε εξαφανιστει. Υπηρχαν μονο δυο ματια. Δυο απλα καστανα ματια που με εκαναν να τρεμω. Για μια στιγμη ο κοσμος παγωσε ακουγα μονο δυο ανασες και τον χτυπο της καρδιας μου που ηταν τοσο σιγανος, κι ομως καταφερνε να γεμισει το δωματιο με την ανατριχιαστικη της μουντη μελωδια. Τα παντα ειχαν σταματησει σε εκεινο το δευτερολεπτο ακομη και ο ιδιος ο χρονος σταματησε για ενα δευτερολεπτο να κυλαει σαν ποταμι στον απεραντο κοσμο. Και τοτε περασε σχεδον μπροστα απο τα ματια μου η απορια. Ειναι μονο δυο ματια. Δυο ματια. Πως μπορουν να κρυβουν μεσα τους μια τετοια φωτια. Με πλημμυρισε μια σατανικη επιθυμια να σε πλησιασω. Να επεξεργαστω αυτη τη σιγανη φλογα, το απαλο σου δερμα, τις γραμμες των λεπτων κατακκοκινων χειλιων σου. Και το εκανα. Σε πλησιασα. Τα ρολογια αρχισαν παλι να γυρνουν στον αγχωδη ρυθμο τους, τα χρωματα, οι ηχοι και τα αρωματα πηραν ξανα τη θεση τους γυρω μας. Σε πλησιαζα με αργο σταθερο βημα, κι οσο πιο κοντα σου εφτανα τοσο η καρδια μου χορευε τοσο τα ακρα μου ετρεμαν, ομως αυτο δεν ηταν τιποτα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα ειχε γινει. Τοτε σε αγγιξα. Τοτε ολη η ζεστασια του κοσμου εγινε κυμα που παρεσυρε τις αισθησεις μου. Αν πριν η ψυχη μου ηταν καρβουνο που σιγοκαιγε τωρα εμοιζε μα δασος που καιγοταν ολοκληρωτικα. Δεν υπηρχε τιποτα αλλο. Μοναχα η μυρωδια που ανεδιδε το δερμα σου. Μια μυρωδια που με μεθουσε και με ζαλιζε. Ο κοσμος χαθηκε κατω απο τα ποδια μου. Ολο το συμπαν βουλιαζε στη δινη που στροβιλιζοταν γυρω μας.
Και υστερα.......υστερα τα χερια μου ξετυλιχτικαν απο τον λαιμο σου, η μεση μου ξεφυγε απο την αγκαλια σου. "Τι κανεις? Καιρο εχω να σε δω." Κενο. Ενιωθα πως περασε απο μπροστα μου καθε αντιθεση ζωης - θανατου.Αυτο συμβαινει λιγο πριν πεθανεις λοιπον. Η ζωη σου λενε πως περναει απο τα ματια σου σαν ταινια μικρου μηκους. Ναι. Περασε απο τα ματια μου καθε στιγμη. Γεννηθηκα και πεθανα χιλιες φορες στα δεκα δευτερολεπτα που κρατησε αυτη η αγκαλια. Ηταν μονο η αρχη.
Το ειχα ονειρευτει ειμαι σιγουρη πως το ειχα ονειρευτει. Αυτη η αγκαλια ειναι που ενωνε τα κομματια του παζλ. Περπατουσαμε μαζι κατω απο τ αστερια και ειχα στη μνημη μου αυτη τη μυρωδια. Μονο που παντα το ονειρο ειχε κακο τελος. Και παντα τελειωνε με μια ευχη.
Μη με ξεχνας......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου