Οταν ημουν πιο μικρη μου αρεσε εκεινο το πραμυθι του Τριβιζα με το ποντικακι που ηθελε να αγγιξει ενα αστερακι. Ξερετε εκεινο που το ποντικακι θελει να πιασει ενα αστερακι απο τον ουρανο και τελικα καποια Χριστουγεννα πιανει το αστερι απο το δεντρο του σπιτιου που ηταν η φωλια του. Το λατρευα. Το διαβαζα καθε παραμονη πρωτοχρονιας μεχρι τα εντεκα.
Μεχρι που καποια στιγμη γυρω στα δεκατεσσερα αποφασισα να το ξαναδιαβασω. Και ξερετε κατι? Απογοητευτηκα. Μου φανηκε τοσο ρηχο το οτι ολη του τη ζωη κοιτουσε σα χαμενο τον ουρανο για να αγγιξει ενα αστερι και τελικα συμβιβαστικε με το αστερι του χριστουγεννιατικου δεντρου.
Αυτο δηλαδη θελετε να μας πειτε κυριε Τριβιζα? Οτι αν δεν μπορουμε να βρουμε αυτο που θελουμε πρεπει να βρουμε κατι αλλο και να χαιρομαστε οσο κι αν αποκλινει απο αυτο που πραγματικα επιθυμουμε?
Αν ηταν εδω πιστευω οτι θα μου απαντουσε "Οχι βεβαια κοπελα μου!"
Και θα ειχε δικιο.
2 χρονια μετα καταλαβαινω οτι αυτο που ηθελε να δειξει δεν ηταν ο συμβιβασμος. Το παραμυθι εδειχνε εναν κοινο ανθρωπο ο οποιος δεν ειχε τιποτα το ιδιαιτερο πανω του, ειχε ομως πολυ ιδιαιτερα ονειρα τα οποια σκεφτοταν και κυνηγουσε ολη μερα. Και καποια στιγμη η ζωη του του εδωσε κατι που θα μπορουσε να τον κανει ευτυχισμενο. Κι εκεινος το αποδεχτηκε. Τι κι αν δεν ηταν ακριβως αυτο που ονειρευοταν? Ηταν αυτο που τελικα τον εκανε ευτυχισμενο.
Γιατι καμια φορα η ζωη δεν τα φερνει ακριβως οπως τα θελουμε, ομως και παλι μας κανει ευτυχισμενους οταν ακολουθουμε τη φωνη της ψυχης μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου