Πριν λιγες μερες ακουγα μια εκπομπη στο ραδιοφωνο. Καποια στιγμη η κοπελα εβαλε να παιξει το True Love Waits των Radiohead που αφιερωσε σε εναν φιλο της επειδη του αρεσαν πολυ οι στιχοι. Σκεφτηκα οτι δεν εχω προσεξει ποτε τους στιχους και εκατσα και το ακουσα ολο δινοντας ιδιαιτερη προσοχη σε καθε λεξη. Και οπως ηταν αναμενομενο κολλησα στο στιχο I'm not living, I'm just killing time. Τον ειχα δει και ακουσει χιλιες φορες αλλα ποτε δεν σκεφτηκα τοσο τη σημασια του. Και προσεξα πως ειναι πραγματικα αντιπροσωπευτικος για ολους μα ολους τους κατοικους της γης.
Ολα ξεκινουν απο την εργασια. Ψαχνουμε ολοι μανιωδως να βρουμε μια δουλεια. Απο τις γνωσεις μας ως τις απαιτησεις μας ολα εχουν ως κεντρικο αξονα το που και πως θα εργαστουμε. Παμε σχολειο, υστερα σπουδαζουμε για να βρουμε μια αξιοπρεπη δουλεια, αργοτερα βρισκουμε μια δουλεια που μας ικανοποιει αλλα δεν ειναι και αυτο που ονειρευομαστε, μετα αναλωνουμε τον εαυτο μας στη δουλεια ενω παραλληλα προσπαθουμε να κανουμε οικογενεια γιατι αυτος ειναι ο προορισμος μας και στο τελος γερναμε και ταιζουμε εγγονια μεχρι να πεθανουμε. Λογικο. Ναι αλλα ποτε ζουμε? Εδω ερχεται να απαντησει ο εν λογω στιχος. Ποτε.
Μεσα σε αυτο το προτυπο κοινωνιας που μας αφηνει ελαχιστα περιθωρια για να αναπνεουμε, εχουμε αρχισει να θεωρουμε φυσιολογικο κατι πολυ αφυσικο: το γεγονος οτι η αξια των ονειρων μας ειναι μηδενικη αν δεν αποφερει οποιοδηποτε κερδος. Ετσι ζουμε χωρις κινητρα, χωρις να μπορουμε να κανουμε αυτο που θελουμε, με ανουσιους φραγμους που μας εχει θεσει η κοινωνια.
Πριν λιγες μερες καταλαβα πως χρονια τωρα οι περισσοτεροι ανθρωποι εχουν ξεχασει να ζουν και απλα υπαρχουν.
Πριν λιγες μερες καταλαβα πως ετσι θα γινω κι εγω τη μερα που θα βγω στην αγορα εργασιας, η τη μερα που θα γινω μητερα.
Πριν λιγες μερες σηκωσα το κεφαλι και κοιταξα τον ουρανο. Ο ηλιος εδυε αργα και μελαγχολικα. Το τραγουδι τελειωνε. Ειπα στον εαυτο πως δεν θελω να σκοτωνω πια τον χρονο μου. Δεν με νοιαζει τι λενε ολοι αυτοι εκει εξω. Θελω να ζησω. Και θα ζησω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου