Η μερα που σε εσωσα απο τη ζωη

Σε θυμαμαι που γελουσες. Με εκεινο το βλεμμα το απεραντο. Κοιτα τωρα που καθε γωνια του προσωπου σου εχει καλυφθει με εκεινο το φρικιαστικο σεντονι. Της απαθειας. Σκεφτομαι πως αν παρω το μαχαιρι απο τα χερια σου και το καρφωσω στην καρδια μου εδω μπροστα στα ματια σου δε θα σε νοιαξει και πολυ. Ισως σχηματιστει στα κοκκινα χειλια σου εκεινο το πλατυ χαμογελο....το δικο σου το χαμογελο που χαραχτηκε στην ψυχη,την καρδια, το μυαλο μου. Θα σου παρω το μαχαιρι απο τα χερια.. σκεφτηκα... πλησιασα με ποδια που ετρεμαν και καρδια που χοροπηδουσε. Δειλιασα. Κι ομως δειλιασα να σε σωσω απο τη μιζερια σου. Απο το πλαστικο σου γελιο....το σιδερενιο σου βλεμμα...το ακαμπτο κορμι σου...Το πηρα. Σου εσωσα τη ζωη...

Μα πρεπει να ξερεις πως θα φυγω. Ισως δεν ενδιαφερεσαι για μενα. Το καταλαβαινω...το κατανοω.... Γι αυτο φευγω. Θα σε σκεφτομαι τα βραδια που νιωθω τη μυρωδια σου γυρω μου η τα απογευματα στη μπυραρια που βλεπω τυπους που σου μοιαζουν. Θα σε σκεφτομαι οταν κοιταζω ενα αστερι που μου θυμιζει εσενα. Και θα χαμογελαω γιατι θα χαιρομαι που λυτρωθηκες μεσα απο το γλυκο σου θανατο. Θα χαιρομαι για σενα...