Υπαρχει μια λεπτη γραμμη που χωριζει τη ζωη απο το θανατο. Η ζωη εχει το χαρισμα να γενναει ανθρωπους, να τους χωριζει απο δεσμα και να τους ενωνει σε αλλα. Ο θανατος τα εξαφανιζει. Εκεινος ειναι που κανει καθε αποσταση ελαχιστη και καθε ενωση ανισχυρη. Νιωθω κοντα σου και νιωθεις κοντα μου συνεχως. Κι ομως εισαι τοσο μα τοσο μακρια απο τη δικη μου αγκαλια. Εκει στην αγκαλια του απεραντου... Κι αναρωτιεμαι αν η σκεψη σου βρισκεται ακομη εκει....αραγε με θυμαται?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου